Είναι αρκετά τα νομικά ζητήματα που προκύπτει εκ της ερμηνείας των διατάξεων του άρθρου 5 παρ. 2 περ. β της Οδηγίας 2001/29/ΕΚ και του άρθρου 18 του Ν. 2121/1993. Κάποια συμπεράσματα που προκύπτουν από την ορθή εφαρμογή των διατάξεων αυτών είναι:
α) η ιδιωτική χρήση κατά το άρθρο 18 του Ν. 2121/1993 είναι η χρήση που κάνουν τα φυσικά πρόσωπα για σκοπούς που δεν σχετίζονται με την εμπορική ή επαγγελματική τους δράση.
β) ιδιωτική χρήση που εμπίπτει στο άρθρο 18 του Ν. 2121/1993 μπορούν να κάνουν μόνο φυσικά πρόσωπα για μη εμπορικούς και μη επαγγελματικούς σκοπούς, όχι όμως νομικά πρόσωπα ή επιχειρήσεις με εμπορική και επαγγελματική δραστηριότητα .
γ) οι εισαγωγείς τεχνικών μέσων μπορεί να υπαχθούν ως οφειλέτες στο άρθρο 18 Ν. 2121/1993 και να υποχρεωθούν να καταβάλλουν το τέλος της δίκαιης αποζημίωσης των δικαιούχων, μόνο στην περίπτωση κατά την οποία έχουν διαθέσει (παραγωγή/εισαγωγή/διανομή) τεχνικά μέσα για χρήση με ιδιωτικό σκοπό σε ιδιώτες χρήστες. Δεν εμπίπτει σε αυτήν την περίπτωση η εισαγωγή τεχνικών μέσων για διάθεση σε επιχειρήσεις και νομικά πρόσωπα που εξ ορισμού δεν μπορούν να υπαχθούν ως χρήστες στο άρθρο 18 Ν.
2121/1993.
δ) όποιος εγείρει αξίωση εκ του άρθρου 18 του Ν. 2121/1993 οφείλει να αποδείξει την εκπλήρωση των συστατικών προϋποθέσεων για την εφαρμογή του άρθρου 18, καθώς το ελληνικό δικαιικό σύστημα επιβάλλει απόκλιση από το άρθρο 338 ΚΠολΔ μόνο όπου ο νομοθέτης το έχει προβλέψει και στο άρθρο 18 δεν υπάρχει τέτοια πρόβλεψη.